Madalyalar bir süs eşyasından daha fazlasıdır.
Bazı koşucular için, yarış madalyaları, yer kaplayan değersiz süs eşyaları gibidir-onları depoda tutarlar, bağışlarlar veya hatta atarlar. Diğer koşucular için madalya anlamlıdır – her biri meydan okumayı veya sevilen bir yarış koşusunun şerefini temsil eder.
33 yaşındaki Andrea Abel kesinlikle ikinci tür koşuculardan. Hem babası hem de dedesi kanserden öldükten sonra 2010 yılında koşmaya başladı. Madalyalar için koştuğu her yarışa kendini adadı.
Geçtiğimiz hafta, Abel arabasını doldurup San Diego’daki evinden taşımaya başladığında, 100’den fazla yarış madalyasıyla dolu plastik kutusunu da arabasına kadar götürdü. Kutuyu aracına yükledi ancak kapağının olmadığını fark etti. Almak için içeri girdi ve geri döndüğünde madalyalar girmişti.
Birisinin yarış madalyalarını alabileceğine ve alacağı ve bu zor kazanılmış anıları kaybettiğine inanamadı.
“Bu gerçekten madalyayla ilgili değil, madalyaların temsil ettiği yolculukla ilgili” dedi. “Koşu deneyimimin tamamını, babam ve dedemle olan ilişkimin sürmesinin bir yolu olarak görüyorum ve bu madalyaların çalınması da o anıların çalınması gibiydi.”
Fakat hızlı bir şekilde harekete geçti, onların bir kısmını kurtarmayı umuyordu.
“Koşu ayakkabılarımı giymiştim, bu yüzden bir komşudan diğerine gitmeye başladım, onlara neler olduğunu söyledim ve etrafa bakmalarını istedim” dedi. “Hatta eski kafalılık yaparak, insanlara madalyaların çalındığını gösteren işaretler yaptım, hatta birini arabamın arkasına koydum.”
Çok çaba harcadı. Bir çöp tenekesinde veya bir sokakta bazı madalyaları gördüklerini söyleyen kişilerden telefon aldı. Bugüne kadar 100 madalyadan 30’u kadarını bulduğunu söylüyor.
Ve diğer koşucular, süreci hızlandırmak için ona yardım etti. Abel, madalyalarının çalınmasından bir gün sonra 16 Rock n ‘Roll maratonlarında koştu, yarış organizatörleri onun hikayesini yerel haberlerden duydu ve spesifik yarışlardan kazandığı 14 madalyayı ona teslim etti.
Chicago Maratonu direktöründen, madalyaların yenileriyle değiştirilmesi için hangi yıl koştuğunu soran bir telefon geldi.
Abel, Amerikan Kanser Derneği’nin aracılığıyla bir takımda koşuyor ve takım arkadaşlarının her birinin, sevdiği biri için koşmanın şerefiyle “World Marathon Majors” tan ona bir yarış madalyası vermeyi planladığını söylüyor.
“Marathon Majors” ın ve onların benimle bunları paylaşmaya istekli olmasının ne kadar önemli olduğunu biliyorum” diyor. “Onları kabul edebileceğimden emin değilim, ancak kaç kişinin birisinin şerefine koşma hikayesine bağlandığını gösteriyor. Bence kimse, bunun benim için ne kadar memnun edici olduğunu anlamıyor.”
Özetle, Abel’in aldığı destek üzücü bir tecrübeyi, başka bir şey haline getirdi. Ne kadar ilham verici, öyle değil mi?
