Hangi yaş grubuna sorsak hayatın zor olduğundan dem vurur. En zor onun dönemidir; “İnan bana” diye başlayan cümleler hayatın merkezinde kendisinin ve zorlukların olduğu bir sürüncemedir sanki. Peki hayat bundan mı ibarettir?
Hayat bir yarıştır, ama özne olduğumuz kadar rakip de biziz. Başkalarını yenmemiz gereken bir mücadele olduğunu sanarak geçiriyoruz ömrümüzü. Herkesin aynı yollardan geçtiğini geç farkediyoruz. Öyleyse engeller kolektif bir dayanışma alanı da yaratıyor. Sonunda beraber eğleniyorsak birlikte de mücadele edebiliriz. Düşene uzattığımız el bize güç olarak geri dönüyor aslında.
ENGELLİ KOŞU
Engel deyince aklımıza ilk önce takılıp düşeceğimiz sorunlar geliyor olabilir. Ama engelli koşucuları düşünün. Çoğunlukla düşmezler, sadece koşmaya devam ederler. Belki biraz hızlarını arttırarak. Ancak ve ancak engeli unuttuklarında düşerler. O zaman da kalkıp oldukları yerden devam ederler. Öncelikleri finish çizgisine ulaşmak değil, engelleri aşmaktır. Yeter ki koşsunlar, güç kendiliğinden gelir!
HAYAT ÖDÜLÜ
Ödüllerle motive olmaya alışığız. Peki hayatın ödülü nedir? Engelleri aşınca sonunda bir şey mi kazanırız? Yoksa engelleri aşmaya yönelik motivasyonumuz mudur asıl kazanım? Mücadele ederken kendimizi ortaya koyarız. En anlamlı ödül de budur. Hepimiz ortak tepkiyi veriyoruz; “Oğlum/Kızım iyi iş çıkardın gerçekten!”
Mutluluk, yalnızca ekonomik refah değil, birlikte ortaya bir şey de koyabilmek. Unutmayalım ki bu mücadele hırsı sağlıklı bir yaşam deneyimini birlikte getiriyor!
YARIŞIN TA KENDİSİ
Hayat doğal olarak engellere sahip. Ama bu engeller bizi durdurmaya yönelik değil, bir sonraki parkur için bir hazırlık süreci yalnızca. Zaten şimdi atlamazsak birer birer, aşmaya mecalimizin kalmadığı bir hale bürünür. O halde mutlu bir koşuya ne dersiniz? Mutluluk, kabul etmekten ve ister düz yol, ister patika olsun, tüm yollarını sevmekten geçiyor. Tüm engellerin sonu aslında bir festivaldir hep birlikte eğlendiğimiz.
Engelin bu tarafına geçmek tamamen size kalmış!
