Akşamları Karen’la karşılıklı kanepelerde uzanıp gazete okuruz. “Problem ne biliyor musun? Resmen gözümün önünde yapıyorsun” dedi.
“Neyi? Hiçbir şey yapmıyorum ki!” Eşim tavana bakıyordu. Erin’in rüyasını paylaşmasının üstünden birkaç gün geçmişti. Suratında hafif bir sırıtma vardı.
“Sadece iş hakkında konuştuk” dedim.
“Etrafta başka hiç kimse yokmuş gibi davranıyorsunuz.” Gazetesi yere düştü. Döndü, ellerini birleştirdi ve yanaklarını üzerlerine dayadı.
Yorgun görünüyordu. Özel bir okulda terapist olarak çalışıyor. “Pek Erin nasıl?”
“Bilmiyorum.”
“Ne o, siz muhabbet kuşları artık konuşmuyor musunuz?”
“Biraz stresli. İş arıyor.”
“Sen?”
“Ben mi?”
“Sen ne arıyorsun?”
Gazeteyi katlayıp dizime koydum. Karen’ın erkeklere karşı güveni yoktu.
Babası ona, eşine sadık tek bir erkek bile tanımadığını söylemişti. Kendisi de dahil olmak üzere. Karen’ın benim için görüşü de şuydu: Belki doğruyu söylüyordum ama büyük ihtimalle yalan söylüyordum ve eşini aldatan beş para etmez bir adamdım.
