Hayatın yoğun karmaşası, nitelikli antrenmanlar yapmanız için engel değil.
Brooks Beasts takımının sezon öncesi yapacağı irtifa kampı için 40 kadar yolcuyla birlikte Albuquerque, New Mexico’ya doğru saatler süren bir otobüs yolculuğuna çıktık. Şehirden geçip New Mexico Üniversitesi yoluna girdiğimizde endişeyi ve heyecanı aynı anda yaşamaya başlamıştım. Antrenmanlarım Bart Yasso’yla birlikte yazdığım ve uykusuz kalmama neden olan Race Everything kitabı nedeniyle ikinci planda kalmıştı. Formumu kaybetmiş dahi olsam, önümdeki üç günü sadece koşuya, yemeye, uykuya ve tıpkı profesyoneller gibi yüksek rakımlı bir şehirde antrenman yapmaya ayırdım.
Seattle çıkışlı antrenör Danny Mackey, 800 metrede altı şampiyonluğu bulunan Nick Symmonds ve Danny’inin 1500 metre koşucusu eşi Katie Mackey ile 6 haftamızı Albuquerque’da, açık alandaki pist yarışlarına hazırlanmak için geçirecektik. Yüksek irtifada bulunmak, EPO hormonunu (kırmızı kan hücrelerinin ve hemoglobinin üretimini artıran hormon) harekete geçirmenin, yani kaslara oksijen taşınmasını artırmanın doğal yoludur. Vücudunuzun uyum sağlayacağı en iyi yükseklik 2,200 – 2,500 km arasıdır. Bununla birlikte yüksek irtifalardaki düşük oksijen seviyesi ise yüksek yoğunluklu koşuları zorlaştırır. Brooks Beasts takımı da bu nedenle orta yolu bulmak için antrenmanlarının çoğunu 2,1 kilometre yüksekliğindeki Sandia Dağları’nın yamacında, Albuquerque şehrinin 600 metre yükseğindeki bir konaklama kabininin etrafında yapıyor.
Üç gün yüksek irtifadan verim almak adına yeterli bir süre olmasa da, bu inzivaların amacı aslında biraz farklı: 2017 Amerika Birleşik Devletleri One Mile koşusunu kazanan Katie Mackey, her şeyden uzaklaşarak sadece antrenmanlara odaklanmanın nasıl bir gücü olduğunun yürüyen kanıtı. Mackey, “Kampta takım arkadaşlarımı sadece izleyerek bile birçok şey öğrendim. Ne yediklerini, ne tarz prehab (sakatlığı önlemek üzere hassas bölgeleri çalıştırma) egzersizleri yaptıklarını ve koşmadıkları günleri nasıl geçirdiklerini gördüm. Artık kendimi yeni şeyler denerken buluyorum” diyor.
İlk interval’imizi yaparken, çevremde temposu bana yakın olan bir partner buldum. Yüksek rakımda ve 32 derecelik sıcaklıkta zaman bazlı tekrarlarla yaptığımız antrenmanın geri kalanını beraber geçirdik ve birlikte zorlandık. Birlikte birkaç soğuma jogging’leri yapıp sohbet ettik ve kendimi iyi hissetmemde koşunun ne denli büyük bir rol oynadığını bir kez daha hatırladım. Koşu yeni arkadaşlıklar edinmenin bir yolu ve bir şeyleri zorlanarak tamamlamanın sonucunda gelen başarı hissiydi.
Elbette bunları evimde, kendimi tamamen koşuya adayarak da yapabilirdim. Fakat bu tarz kamplardan öğreneceğiniz ve kendi antrenman programlarınızda uygulayabileceğiniz birçok bilgi var.
Vücudunu Dinle
Koşunun hemen ardından Beasts takımını gözlemlendiğinizde, bir şeyin eksik olduğunu göreceksiniz: Cep telefonları. Bu takımın bir kuralı var: Koşudan sonraki 30 dakika boyunca telefon ekranına bakmak yasak. Zaten kamp evlerindeki zayıf wifi bağlantısı da buna çok fazla izin vermiyor. Koşucuların nasıl hissettiklerine odaklandıkları bu yarım saatte antrenmanın bir parçası olarak görülüyor. Antrenör Mackey’in de dediği gibi, başkalarının hayatından gözlerimizi alamadığımız sürece kendi gerçekliğimizi fark edemeyiz. Antrenmanların iniş ve çıkışlarına dahil olmak sporculara başarılarını kutlamada, hatalarını öğrenmede ve kalıpları gözlemlemede yardımcı olur. Kendinize ayıracak yarım saatiniz yoksa da koşu sonrasındaki birkaç dakika boyunca neler yaptığınızı ve nasıl hissettiğinizi düşünün. Zaman geçtikçe, örneğin sakatlığınızın sadece 5K temposunun üzerinde koştuğunuzda ortaya çıkması gibi koşu antrenmanlarınızı daha verimli seviyeye taşıyacak unsurları öğreneceksiniz.
