NO TOTTI NO PARTY
Bu arada Roma’da işler kötü gidiyordu. Ranieri, Montella derken Luis Enrique takımın başına geçmiş ama kimya bir türlü tutmamıştı. Kaptan, gol krallığı, altın ayakkabı kazanıyordu ama bunlar
şampiyon olmaya yetmiyordu. Dedik ya, Totti bu tribünlerin çocuğu. 2010 yılı Lazio-İnter maçında, Roma’nın şampiyonluğa çok yaklaştığını gören Lazio, çelmeyi takmak için kolayca İnter’e yenildi. Kaptan ve takımının ekran başında izledikleri bu maç hepsi için hayal kırıklığıydı. Bir sonraki hafta İnter deplasmanına gideceklerdi. Maçın son dakikalarına kadar kaptan olarak oynayan Totti’nin içinden, son bölüme gelindiğinde güney tribünündeki taraftar Totti fırladı. Balotelli’ye attığı kasıtlı tekmenin ardından itiraz etmeden soyunma odasına doğru yürürken, kupaya uzanmalarını engelleyen İnter’den intikamı kendince böyle almıştı. Çok sevdiğim bir arkadaşımın dediği gibi, “Roma’da Totti’nin yanında değil karşısında duruyorsan, şehirde ev tutma, otelde kal. Valizi toplamak kolay olur.”
Aslında bakarsanız, 20 yılı aşkın süredir oynadığı takımdan vazgeçmemiş ve bu kadar süredir tek bir şampiyonluk yaşayabilmiş bir adamı anlatmak çok kolay değil. Kağıt üzerinde puan hesaplarında hep kaybeden ama oynadığı maçların oyuncusu, hatta yılın oyuncusu seçilen bir adamdan bahsediyoruz. Kaçımız kazanırken aslında kaybeden olmayı bunca yıl göğüsleyebilir
ki? Roma’nın bu büyük gladyatörünün motivasyonu yine kendisi. Buna en iyi örnek, 2011 yılında yine şampiyonluktan uzak ama en azından Şampiyonlar Ligi’ne gitmek için ümitlerin olduğu bir
dönem. Udinese maçı, skor 0-0. Roma bir penaltı kazanır, topun başında kaptan Totti. Arama motorlarında en çok tıklanan goller listesine girecek o meşhur Panenka penaltısını atar. Maçın
ardından “Neden Panenka penaltısı?” diye sorduklarında “Daha ölmediğimi ispat etmek istedim. Uzun zamandır denemiyordum” der. Aynı Totti, bir Juventus maçı sonrasında ise şunu söyler:
“Juventus maçında Panenka penaltısı atacaktım. Karşımdaki arkadaşım Buffon olunca ayıp olur dedim. Keşke atsaydım, kaçırmazdım.”
