Kanlı Para
UFC’nin bu yeni parlak imajından herkes mutlu değil. Eski tüy sıklet şampiyonu Jose Aldo da bunlardan biri. Aldo yeni kıyafetleri eskiden giyilenlerle keyifsiz bir şekilde kıyaslarken, Reebok ile yapılan anlaşma için “Gerçekten rezalet ama ne yapabiliriz?” diyor. Bu anlaşmayla ilgili eleştiriler ise estetiğe değil, ekonomik nedenlere dayanıyor. Anlaşmadan elde edilen gelir sporculara
sıralamadaki pozisyonlarına göre dağıtılsa da, bazı sporcular bu gelirin kendi kişisel sponsorluklarından kaybettikleri ücretleri karşılamaya yetmediğinden şikâyetçi. Anlaşma şartlarında başka sponsorlukların kesinlikle yasak olduğunu belirten bir madde olmasa da, şartlar sporcuları zorluyor. Markalı ürünlerin sadece dövüş gecesi değil, dövüş gecesinden bir hafta öncesinden itibaren giyilmesi, bu kısıtlayıcı kurallardan biri. Çünkü bu bir hafta sponsorlar için prime time değerinde.
UFC yetkilileri kısa vadede açılan bu yaraların, organizasyon büyüdükçe ve daha büyük sponsorların dikkati çekildikçe fazlasıyla telafi edileceğini düşünüyor. UFC’nin Ortadoğu ve Avrupa Temsilciliği genel başkan yardımcısı James Elliott’un titri, aslında UFC’nin gelmek istediği noktayı da gösteriyor. Elliott, “Yapılan bu anlaşma bize tüm dövüşçülere daha iyi destek olmamız için yardımcı olacak” diyor. İngiliz Futbol Federasyonu’yla çalıştığı yıllarda iyice tecrübe kazanmış olan bu adam, konu hakkında dövüşçülerin bir kısmı gibi karamsar değil: “Dövüşçülerin bazı yorumlarını anlayabiliyorum ancak bu, şu anda yapılabilecek en doğru şey.”
Reebok anlaşması genel olarak dövüşçülerin gelirlerinin azalmasına neden oldu. Gerçek rakamları bilen çok az insan var ama genel olarak maaşların düşük olduğunu söyleyebiliriz. Yarışmacılar en iyi nakavt, en zevkli dövüş ve en etkili pes ettirme gibi kategorilerde 50 bin dolar bonus kazanabiliyor olsalar da, ortalama dövüş başına aldıkları ücret 6 bin dolar civarında. Avrupa’da top koşturan birçok oyuncu bu ücrete ayakkabılarını bile bağlamıyor.
Bir boksör çıktığı bir maçtan elde edilen gelirin yüzde 85’ini alıyor. İngiltere Premier Ligi’nde bu oran yüzde 70, NFL, NBA VE MLB gibi Amerikan liglerindeyse yüzde 50 civarında. Lorenzo Fertitta, UFC’nin bu oranlarda pay alacağı günlerin pek de uzak olmadığını söylese de, araştırmalar bu oranın şu anda yüzde 10 civarında olduğunu söylüyor. UFC bu aradaki farkın, yeni doğan bir sporu geliştirmek ve tüm dünyada yasallaştırmak için yapılan harcamalar dolayısıyla ortaya çıktığını söyleyerek kendini savunuyor. Onlar şu anda hem televizyon prodüktörü hem de tanıtımcı
olarak çalışmak zorundalar ve sağlam bir altyapı ucuza mal olmuyor. Ayrıca birçok insan MMA olgunlaştıkça, bunun ekonomiye de yansıyacağını düşünüyor. Elliott da aynı fikirde: “Bunu anlamak için Ronda Rousey örneğine bakmak yeterli.” Dünyanın en çok tanınan kadın dövüşçüsü birçok şampiyonluk elde ederken, dergi kapaklarında boy gösterdi ve ismi “en sert kadın” olarak tüm dünyaya yayıldı. McGregor, Rousey’in şu anda dünyanın en çok kazanan kadın sporcularından biri olduğunu ve 100 milyon dolar değerinde bir sponsorluk anlaşması için görüşmeler yaptığını söylüyor. Bu anlaşma tüm MMA sporcuları için ayrı bir anlam taşıyabilir.
White UFC’yi dünyanın en önde gelen sporları kadar büyük yapmak istediklerini söylüyor, zaten yapılan anlaşmanın boyutuna bakınca hedefin bu olduğu aşikâr. Bunun tek sebebi, artık UFC meraklılarının sevdikleri dövüşçülerin tişörtünü satın alıp giyebilme şanslarının olması değil. Futbolda forma satışlarının ne kadar önemli bir gelir kapısı olduğunu düşünürsek, bunun UFC için de
önemli bir gelir kaynağı olacağını söyleyebiliriz. Peki Reebok tişörtler üretirken UFC’yi başka sponsorlar aramaktan alıkoyan ne var? Elliott, “Biz her zaman yeni ticari partnerlerle anlaşmaya sıcak bakıyoruz ve bu zaten planlarımız dahilinde” diyor ve yakın gelecekte olabilecek büyük bir anlaşmayla ilgili ipucu veriyor: “Bakarsınız, bir UFC stadyumunun isim sponsorluğu için başka bir markayla bir anlaşma imzalarız. Bunu şu anda açıklayamam ama önümüzdeki birkaç yılın ilginç geçeceği kesin.”
